Bo ja Kachną Rozpierduszką gram...

Jakiś czas temu znowu zagrałam w D&D. Grałam w ten system krótko i dawno temu, a poza tym stworzyliśmy całkiem nową drużynę, więc jest to gra zupełnie inna niż ta, do której przywykłam. Prowadzi nam Michał, a drużyna składa się z dwóch dziewczyn i dwóch chłopaków. Żeby było śmieszniej, moja siostra i ja zrobiłyśmy sobie całkiem losowe postaci, o wszystkim zadecydowały rzuty. Zatem ona gra elfim mnichem, a ja... szesnastoletnią półorczycą wojownikiem! Ma strasznie dużo siły i ogólnie w walce wymiata, więc nazwałam ją Kachną Rozpierduszką, co niesamowicie wszystkich bawi.
Trochę to zajęło, żeby wymyślić, jak nasze postaci się poznały itp., ale uznałyśmy, że elfka mi kiedyś pomogła i trochę mnie uczy (wychowuje?), na tyle, na ile praworządny elf może coś wpoić do półorczego łebka. Chłopaki, nie wiedząc, jakie są nasze postaci, wybrali... elfa i półorka, więc jest całkiem zabawnie i jakoś udało się nas "spiknąć".
Ponieważ nigdy nie graliśmy w takim składzie jak teraz (a jeden z graczy nigdy wcześniej nie grał w erpegi) to na razie dwie sesje mieliśmy z gatunku "mniej ambitnych" - idźcie tam, zabijcie kogo trzeba itp. Takie proste łażenie po dungeonie.
I ja, która ostatnimi czasy grywałam właściwie tylko w Cthulhu i Monastyr, doskonale się przy tym bawię, co było dla mnie samej zaskoczeniem. Poza małym wybrykiem jednego z graczy, o czym pisałam na forum, nasza drużyna dobrze się dogaduje, wspieramy się w akcjach, ale też tworzymy zabawne sytuacje. Gra jest może mniej zagadkowa i intrygująca, ale za to czuję się bardziej wyluzowana. Dobrze czasami połazić i rąbać mieczem na prawo i lewo, nie myśląc, co by na to powiedział Wielki Przedwieczny ;)

PS. Zdjęcie przedstawia gaśnicę należącą do Rebounda. Nie znalazłam w swoich zasobach żadnych zdjęć, które mogłyby lepiej zilustrować tę notkę ;)